Το «λίγο» είναι μια έννοια κατά τη γνώμη μου παρεξηγημένη. Λέμε καθημερινά: «έχω λίγα χρήματα», «λίγη εμπειρία», «αυτός ο άνθρωπος είναι λίγος για μένα»… Αυτές όμως οι διατυπώσεις είναι σαν μια σφραγίδα που χαρακτηρίζει μια κατάσταση ή έναν άνθρωπο και ουσιαστικά μας αποτρέπει από το να δοκιμάσουμε το πιο απλό και πολύτιμο πράγμα: να βγάλουμε από αυτό το λίγο το πολύ.
Όμως, δε φταίμε κι εμείς, γιατί ως άνθρωποι είμαστε αδύναμα και ματαιόδοξα και πολύ φιλόδοξα όντα. Έχουμε την ανάγκη να πηγαίνουμε στο πολύ, να το θεωρούμε βάση ασφαλή για να ανέβουμε ψηλά και να προχωρήσουμε. Όλοι μας λίγο πολύ έχουμε πέσει σε αυτή τη παγίδα, θα διαλέξουμε τον πιο ακριβό προορισμό για τις διακοπές μας, αλλιώς αν δεν το επιτρέπει η τσέπη μας δεν θα πάμε πουθενά, θα επιλέξουμε για σύντροφο αυτόν που τώρα έχει χρήματα, γνωριμίες, πολύ «θόρυβο» για να μας κάνει να νιώθουμε δίπλα του σπουδαίοι κι εμείς.
Τι συμβαίνει όμως, όταν συμμερίζεσαι και κυνηγάς το πολύ, αλλά έρχεται σε μια μικρή και ανυποψίαστη στιγμή το λίγο και καταρρίπτει όλες τις προηγούμενες ιδέες σου; Μήπως θα πρέπει λίγο να χαμηλώσουμε ταχύτητες και να αφουγκραστούμε; Μήπως θα πρέπει να πάψουμε να θεωρούμε ότι όλα θα πρέπει να ‘ρθούν γρήγορα και να εστιάσουμε στη διαδρομή προς την επιτυχία;
Αυτό που εννοώ είναι απλά να μην φοβηθούμε τον κόπο. Είναι όμορφο να ζεις την κάθε στιγμή μέχρι την επίτευξη ενός στόχου, ακόμα κι αν η διαδρομή αυτή είναι δύσκολη. Όταν βλέπεις τους ανθρώπους και τις καταστάσεις ως δυνατότητες και δεν τους βάζεις σε «κουτιά», τους δίνεις μια απίστευτη δυναμική εξέλιξης και αποκτάς μια αίσθηση πολύτιμη, αυτή της απελευθέρωσης. Ο νόμος της αυτοεκπληρούμενης προφητείας ενεργοποιείται και τίποτα πια δεν καθίσταται αδύνατο.