Το τραγούδι των βουνών

Βουνά ψηλά, βουνά ισκιερά, βουνά

γυμνά, βουνά πρασινισμένα,

μικρός αν είμαι, αισθήματα τρανά

γεννάτε μέσα μου και ταιριασμένα!

Μιας εποχής πανάρχαιας, μιας χρυσής,

σβηστής, με τρώγ’ η ενθύμηση κι η ελπίδα·

μου φαίνεται, βουνά, πως είστε εσείς

η πρώτη και η μεγάλη μου πατρίδα.

Θαρρώ, σε τέτοια σκοτεινή εποχή,

κρυμμένη σε καιρών αγνώστων βάθη,

κατέβ’ η ονειρεμένη μου ψυχή

και φώλιασε στα ύψη σας κι εστάθη.

[…]

Βουνά ψηλά, βουνά ισκιερά, βουνά

με δύναμες γιομάτα και με κάλλη

ω! δώστε μου απ’ τη χάρη σας ξανά,

και κάμετέ με όμοιον μ’ εσάς και πάλι!

Καθώς η πρώτη ακτίνα του ουρανού

φωτίζει εσάς πριν φωτιστούν οι κάμποι,

θέλω κι εγώ μες στο δικό μου νου

το φως το αληθινό να πρωτολάμπει.

Από τα ύψη θέλω μαγικό

τον κόσμο και οι ματιές μου ν’ αντικρίζουν,

του κόσμου τη βοή να μη γρικώ,

και τ’ ανάξια πάθη να μη μ’ εγγίζουν.

Και θέλω οι στοχασμοί μου καθαροί

να μένουν, σαν τα χιόνια στην κορφή σας,

και να θυμάται πάντα η θλιβερή

ψυχή μου πως επλάστηκε αδερφή σας.

Κωστής Παλαμάς