Η υψηλότερη κορυφή της Κρήτης που στέκει σε υψόμετρο 2456 μέτρων στην περήφανη οροσειρά της Ίδης είναι μια πρόσκληση-πρόκληση που πρέπει όλοι κάποια στιγμή να αποδεχτούμε. Το πανέμορφο, αλλά δύσκολο μονοπάτι που οδηγεί στην κορυφή είναι καλά χαραγμένο από τα χιλιάδες βήματα πολλών περιπατητών, ήδη από την αρχαιότητα. Ο λόγος, φυσικά, το ιερό κορυφής στα χρόνια των Μινωιτών και τώρα πια η εκκλησία του Τιμίου Σταυρού στα νεότερα χρόνια.

 Οποιαδήποτε εποχή κι αν δοκιμάσει να κάνει κανείς, τη φημισμένη «Στράτα του Ψηλορείτη», θα βρει συνοδοιπόρους στη διαδρομή του, ιδιαίτερα, αν επιλέξει τον μήνα Σεπτέμβριο, κοντά στις 14 όπου είναι και η γιορτή του Τιμίου Σταυρού. Βέβαια, όλοι οι αναβάτες πρέπει να έχουν στο μυαλό τους πως πρέπει να είναι καλά εξοπλισμένοι με ρούχα ελαφριά για τους πρόποδες του βουνού, μιας και ο δρόμος είναι ανηφορικός και η δυσκολία προκαλεί αίσθημα ζέστης και πιο χοντρά ρούχα, όσο πλησιάζουν την κορυφή που το κρύο είναι τσουχτερό χειμώνα-καλοκαίρι. Απαραίτητο αξεσουάρ τα ορειβατικά μποτάκια για σταθερό βήμα και άφθονο νερό, έτσι ώστε να μη βρεθούν προ εκπλήξεων, όπως μια παρέα νεαρών τουριστών που συναντήσαμε στη διαδρομή και επιχειρούσαν να ανεβούν με τα μαγιό, σαγιονάρες και σωσίβιο – ροζ φλαμίνγκο στην πλάτη! 

Έτσι, λοιπόν, κι εμείς πέρυσι στις αρχές Σεπτεμβρίου επιλέξαμε να κάνουμε αυτή τη διαδρομή, για να μην έχει πάρα πολύ κόσμο κατά τη διάρκεια της ανάβασης. Ξεκινήσαμε γύρω στις 4.30 τα ξημερώματα θυμάμαι, από Ηράκλειο, για το καταφύγιο του Μυγερού που βρίσκεται στην περιφέρεια του χωριού Λιβάδια. Το σκεπτικό μας ήταν να προλάβουμε την ανατολή του ήλιου στο βουνό και φυσικά, να έχει δροσιά κατά το μεγαλύτερο μέρος της ανάβασής μας. 

Ο δρόμος προς το καταφύγιο είναι ασφαλτοστρωμένος κι εύκολος και υπάρχει άνετο πάρκινγκ όπου μπορείς να αφήσεις το αυτοκίνητό σου. Είχαμε μάλιστα, και μια ευχάριστη έκπληξη στη διαδρομή μέσα στη νύχτα…επειδή το βράδυ η θερμοκρασία στο βουνό πέφτει, πολλά πρόβατα μαζεύονται σε ομάδες και κοιμούνται κοντά το ένα στο άλλο, στην άσφαλτο, για να ζεσταθούν. Επομένως, αναγκαστήκαμε να σταματήσουμε το αμάξι και να τα ξυπνήσουμε κάνα δυο φορές, για να περάσουμε!

 

Φτάνουμε στο καταφύγιο και δεν έχει φέξει ακόμα, εντοπίζουμε το μονοπάτι και ξεκινάμε την ανάβαση με ενθουσιασμό και γέλια. Τώρα πια, ξεξυπνήσαμε για τα καλά με τη δροσιά του πρωινού στους πρόποδες του βουνού. Το θέαμα, όσο ο ήλιος ανατέλλει είναι μαγευτικό και λένε πως η ανατολή είναι φανταστική, αν είσαι ήδη στην κορυφή, όταν ξεπροβάλλει ο ήλιος. Ευτυχώς, το μονοπάτι είναι ευδιάκριτο, καθαρισμένο από αγριόχορτα, μιας και είναι πολυσύχναστο. Βέβαια, η ανηφόρα κι ο δυνατός άνεμος δυσκολεύουν το έργο μας.

 Όσο ανεβαίνεις υψόμετρο η θέα είναι απίστευτη. Μπορείς να παρατηρήσεις άγρια πουλιά να πετούν, να αγναντέψεις μέχρι το βάθος τον ορίζοντα, να φτάσεις στο ύψος τα σύννεφα…. ίσως και να βρεθείς ψηλότερα από αυτά, να ακούσεις το σφύριγμα του ανέμου και να απολαύσεις την απίστευτη ηρεμία του βουνού. Τώρα, σιγά-σιγά το καταφύγιο μοιάζει με μικρό σπιτάκι στο βάθος του οροπεδίου του Λάκκου του Μυγερού (1580μ).

Απαιτητική τούτη η εξόρμησή μας… Όσο ανεβαίνουμε το κρύο γίνεται τσουχτερό και βάζουμε μπουφάν. Η αντίσταση του αέρα μας δυσκολεύει και καθένας μας περπατά στον δικό του ρυθμό. Συναντάμε κι άλλο κόσμο κατά τη διάρκεια της διαδρομής, χαιρετιόμαστε σα να γνωριζόμαστε από παλιά, ο στόχος της κορυφής μας ενώνει. Ώσπου, αρχίζει να αχνοφαίνεται το εκκλησάκι στην κορυφή. Έτσι, παίρνουμε θάρρος, για να διανύσουμε και τα τελευταία μέτρα που έχουν απομείνει με την απότομη ανηφόρα και τον αέρα να κοντεύει να μας σηκώσει απ’ το έδαφος.

 Στην κορυφή υπάρχει κι άλλη μια παρέα που κατέφθασε πριν από μας. Το θέαμα δεν περιγράφεται, όπως και το απίστευτο κρύο εκεί πάνω. Μπαίνω στην εκκλησία που μοιάζει με μιτάτο, να προστατευτώ από τον σφοδρό αέρα. Τα μάτια μου συνηθίζουν το σκοτάδι και παρατηρώ τον απλό εσωτερικό διάκοσμο της εκκλησίας. Προχωρώ και σε μια επιπλέον κάμαρα, όπου υπάρχουν σλιπινγκ μπαγκς – ¨κάποιος θα κοιμήθηκε εδώ το βράδυ¨ – σκέφτομαι- και κρυώνω με τη σκέψη και μόνο….Καθόμαστε για λίγο στο προαύλιο, γιατί δεν μπορείς για πολύ, λόγω του δυνατού ανέμου και γιατί φυσικά, πρέπει να είσαι ζεστός για να αρχίσεις την κατάβαση.

 Η κόπωση μας είναι εμφανής, αλλά η κατάβαση τουλάχιστον, όσο είσαι αρκετά ψηλά θέλει προσοχή, γιατί υπάρχει αντίσταση από τον αέρα και το μονοπάτι είναι κακοτράχαλο. Προσπαθώ να συμβαδίσω με την υπόλοιπη ομάδα, όμως τελικά μένω λίγο πίσω, ακολουθώ τον ρυθμό που μου υποδεικνύει το σώμα μου, φωτογραφίζω και απολαμβάνω το τοπίο.

 Όταν φτάνω κάτω στο καταφύγιο με περιμένει ζεστό καφεδάκι! Τα παιδιά έχουν φέρει υλικά για ελληνικό καφέ και όλοι μας απλώνουμε ό,τι έχουμε φέρει για φαγητό πάνω στο τραπέζι του καταφυγίου, που ευτυχώς ήταν ανοιχτό τους πεζοπόρους όπως εμείς. Εκεί, υπάρχει μέχρι και τζάκι για τις κρύες νύχτες στο βουνό, όμως, δυστυχώς, δεν αφήνουν όλοι καθαρή την αίθουσα, όπως θα έπρεπε, για να την χρησιμοποιήσουν και οι επόμενοι που θα χρειαστεί να ξαποστάσουν εκεί…

 Με το ζεστό καφεδάκι και την κουβέντα η γλυκιά κούραση της ανάβασης πέρασε και η διαδρομή αυτή αποτέλεσε άλλη μια μου γλυκεία ανάμνηση…Αν δεν έχετε δοκιμάσει αυτό το μονοπάτι, κάντε το, χωρίς δισταγμό! Είναι η ιδανική εποχή, πριν πιάσουν τα χιόνια στον περίφημο Ψηλορείτη μας!

                                         Αφιερωμένο στη φοβερή ομάδα των ¨ Χωριογύρηδων¨! 

                                                                                       Α.Δ