Ο γύρος στο Οροπέδιο του Λασιθίου είναι πάντα μια ενδιαφέρουσα διαδρομή όλες τις εποχές. Στο συγκεκριμένο σημείο αποτυπώνονται τόσο όμορφα και παραστατικά οι αλλαγές που επιφέρει η κάθε εποχή στη φύση.

Διάλεξα λοιπόν, να κάνω αυτή τη διαδρομή ανήμερα το πρωί των Χριστουγέννων. Η μέρα το καλούσε για μια όμορφη εξόρμηση στον καθαρό αέρα. Ο ήλιος λάμπει και διώχνει το τσουχτερό κρύο που έφεραν τα χιόνια και η βροχή τις προηγούμενες ημέρες..

Πρώτη στάση, είναι οι ανεμόμυλοι φυσικά απ’ όπου μπορείς να θαυμάσεις την πανοραμική θέα προς όλο τον κάμπο προς το Ηράκλειο από τη μια και από την άλλη όλο το οροπέδιο και στο βάθος τα κάτασπρα λασιθιώτικα όρη. Την προσοχή μου όμως, αυτή τη φορά τράβηξαν και δυο μικροί σωροί από πορτοκαλί κολοκύθες που ήταν στοιβαγμένες στην αυλή μιας κοντινής ταβέρνας. Το χρώμα του παιγνίδιζε στον φακό μου μαζί με το πράσινο του κάμπου και το εκτυφλωτικό λευκό των βουνών.

Κατεβαίνοντας στα πεδινά είχα την ευκαιρία να παρατηρήσω ένα κοπάδι με πρόβατα που απολάμβανε τον ήλιο στο καταπράσινο χωράφι. Αλλά πλησιάζοντας στο οροπέδιο βλέπω το ζεστό των Λασιθιωτών που είχαν στολίσει με πολύχρωμες κορδέλες κάποια δέντρα κατά μήκος του δρόμου.  Η φύση γιορτάζει κι εκείνη αυτές τις ημέρες. Περπατώ λοιπόν, ανάμεσα στους ανεμόμυλους που έχουν χάσει πια με το πέρασμα του χρόνου και την αχρηστία, τα άσπρα φτερά, αλλά όχι και την αρχοντιά τους. Το χώμα βουλά, μαλακωμένο κάτω απ’ τα παπούτσια μου απ’ την έντονη βροχή των προηγούμενων ημερών κι έτσι δυσκολεύει λίγο το περπάτημα μου. Οφείλω να πάω πιο κοντά, να θαυμάσω τους μύλους στο φυσικό τους περιβάλλον, όπως είναι άρρηκτα συνδεδεμένοι με με τα Λασιθιώτικα χώματα και την καθημερινότητα των κατοίκων της περιοχής.

Συνεχίζοντας την διαδρομή μου ,ακολουθώ τον δρόμο περιμετρικά του οροπεδίου και κάνω μια στάση στην Παναγία την Βιδιανή λίγο πιο κάτω, όπου ανταλλάσσουμε ευχές με τον καλόγερο και μερικούς προσκυνητές που επισκέφτηκαν την μονή λόγω της ημέρας. Φεύγοντας παρατηρώ, μέσα από την μηχανή τις ακτίνες του ήλιου που πέφτουν στην εικόνα της Παναγίας με το θείο βρέφος στην πινακίδα που οδηγεί στη μονή.

Συνεχίζοντας δεν μπορώ να μην σταματήσω και στους πρόποδες της Δίκτης, στον δρόμο προς το φημισμένο σπήλαιο. Με έκπληξη βλέπω πολύ κόσμο να βρίσκεται εκεί όχι μόνο για να απολαύσει το Χριστουγεννιάτικο γεύμα του, αλλά και τη βόλτα του προς το σπήλαιο.

Παρόλο, που μια μικρή πινακίδα μας προειδοποιεί  πως το σπήλαιο είναι κλειστό σήμερα λόγω της ημέρας, πολλοί, όπως κι εγώ, επιλέγουμε να ανεβούμε πάνω στο βουνό παρά το τσουχτερό κρύο και το κρυσταλλιασμένο χιόνι που βλέπουμε εδώ κι εκεί

Να απολαμβάνεις την ομορφιά της φύσης μια τέτοια μέρα σχεδόν μόνος πάνω στο βουνό είναι ευλογία. Την απόλυτη ηρεμία σπάνε μόνο οι συναντήσεις με άλλους αναβάτες για την ανταλλαγή ευχών και πληροφοριών για τη διαδρομή. Φτάνω στην κορυφή μα δε με απασχολεί καθόλου που δεν μπορώ σήμερα να μπω στο σπήλαιο, η ομορφιά και η απίστευτη θέα του οροπεδίου από ψηλά με έχει συνεπάρει.

Τόσα όμορφα χωριουδάκια σε όλη τη διαδρομή! Τζερμίαδο, Ψυχρό, Αβρακόντε, Μαρμακέτο….. Τα σπίτια τους γεμάτα κόσμο με στρωμένα τα γιορτινά τραπέζια και τις καμινάδες να βγάζουν σε μορφή άσπρου καπνού τη θαλπωρή του εσωτερικού τους. Μα και τα ταβερνάκια είναι κι εκείνα κατάμεστα με κόσμο που αποφάσισε να γιορτάσει αυτή τη μέρα μακριά από την οικογενειακή εστία.

Η βόλτα αυτή με αναζωογόνησε, τώρα μπορώ να πάω με χαρά κι εγώ στους αγαπημένους μου για το καθιερωμένο οικογενειακό τραπέζι της ημέρας, έχοντας να διηγηθώ την όμορφη ιστορία που έζησα ακολουθώντας σήμερα του Λασιθιού τον δρόμο..

Α.Δ