Το χιόνι είναι άσπρο, μαλακό σαν τελειωμένος έρωτας-είπε.

Έπεσε απρόσμενα, τη νύχτα μ’ όλη τη σοφή σιωπή του,

Το πρωί, λαμποκοπούσε ολόλευκη η εξαγνισμένη πολιτεία,

Μια παλιά στάμνα πεταμένη στην αυλή, ήταν ένα άγαλμα.

 Εκείνος ένοιωσε την κοφτερή ψυχρότητα του πάγου,

την απεραντοσύνη της λευκότητας, σαν άθλο του προσωπικό

μονάχα μια στιγμή ανησύχησε: μήπως και δεν του απόμενε

τίποτα πιο θερμό να το παγώσει, μήπως και δεν ήταν

μια νίκη του χιονιού, μα απλώς μια ουδέτερη γαλήνη,

μια ελευθερία χωρίς αντίπαλο και δόξα.[…]

Γιάννης Ρίτσος, Το χιόνι