Ένας φημισμένος προορισμός η Γεωργιούπολη, με το όμορφο, λευκό εκκλησάκι που μαζεύει κάθε ηλιόλουστη μέρα πολλούς επισκέπτες στο μικρό πάρκο κοντά στην παραλία, με πολλούς απ’ αυτούς να επιχειρούν να περάσουν το πέτρινο μονοπάτι και να το επισκεφτούν.

Η θάλασσα σήμερα, είναι πολύ ήρεμη κι ο ήλιος ζεστός, οπότε δοκιμάζω να περάσω απέναντι. Οι πέτρες βέβαια, τραχειές και δοκιμάζουν λίγο τα πέλματα μου που είναι ασυνήθιστα σε τόση κακοβολιά. Ζηλεύω τα πιτσιρίκια που με προσπερνούν πηδώντας από βραχάκι σε βραχάκι με τόση ευκολία, αλλά φτάνω κι εγώ με τη σειρά μου στο εκκλησάκι του Αγ.Νικολάου.

Έχει ενδιαφέρον να βλέπεις προς την παραλία και πίσω τα χιονισμένα βουνά μια τέτοια μέρα. Έγραψα στο βιβλίο επισκεπτών στο εκκλησάκι και τις δικές μου ευχές. Αλήθεια μου αρέσει αυτή η ιδέα στις εκκλησίες- το ίδιο συνάντησα και στο Μάρτσαλο -μιας κι έτσι νιώθεις μια σιωπηλή επικοινωνία με τους υπόλοιπους ανθρώπους που βρέθηκαν στο ίδιο μέρος διαβάζοντας στις σελίδες τις ίδιες με τις δικιές σου αγωνίες και προσδοκίες. Βγαίνοντας πήγα στην πίσω μεριά της εκκλησίας που έχει πολλά βραχάκια και χαμηλή βλάστηση για να παρατηρήσω τη θάλασσα, που σήμερα μου έκανε το χατίρι και είναι ήρεμη.

Αν και η θέα της θάλασσας είναι μαγευτική και ο ήλιος με ζέστανε, πρέπει να φύγω για να συνεχίσω και να αφήσω χώρο για τους επόμενους επισκέπτες που αρχίζουν να μαζεύονται στο εκκλησάκι και να κατευθυνθώ προς τη λίμνη Κουρνά. Η λίμνη είναι από τις πιο όμορφες της Κρήτης όλες τις εποχές του χρόνου. Εδώ, πρωτοήρθα μικρή και μάλιστα, θυμάμαι μια από τις ωραιότερες πρωτομαγιές, με πικνικ μέσα στις ανοιχτάδες της πυκνής της βλάστησης και ποδηλατάδα στα νερά της.

Αυτή τη φορά όμως, ήρθα να την παρατηρήσω από ψηλά και να έχω μια πανοραμική εικόνα της. Ανέβηκα ψηλά. Λοιπόν, έστησα τη μηχανή και με το καφεδάκι μου, παρατήρησα από ψηλά τον υπόλοιπο κόσμο που περνά τη Κυριακή του κοντά στα νερά της. Πουλιά, ποδήλατα εδώ κι εκεί, έδωσαν σήμερα, στη λίμνη ζωή και σε μένα θέμα για φωτογραφία….

Ο τελευταίος σταθμός της διαδρομής μου για σήμερα, δεν είναι άλλος από το Ρέθυμνο. Μια ρακί μεζεδάκια σ’ ένα από τα ωραία στέκια του Ρεθύμνου κατευνάζει την πείνα μου, αλλά αυτό που μου αρέσει περισσότερο εδώ πάντα, είναι φυσικά το περπάτημα στα γραφικά στενάκια του, αλλά και στον παραλιακό δρόμο την ώρα δειλινού. Το κάστρο της Φορτέτσας περιμετρικά της πόλης σε συνδυασμό με τη θάλασσα και τα ωραία χρώματα του δειλινού δίνουν αξέχαστη βόλτα σε όλους τους περιπατητές, που είναι κι εδώ πολλοί, μιας και έρχονται για λίγη αποφόρτιση από τις σκοτούρες της ημέρας με τους καφέδες τους για να αράξουν σ’ ένα από τα ωραιότερα σημεία της πόλης. Η σημερινή διαδρομή δεν ήταν ασυνήθιστη, μα ένας εγγυημένος τρόπος για να περάσεις μια ξέγνοιαστη Κυριακή. Όσοι δεν την έχετε δοκιμάσει, θα με θυμηθείτε….

Α.Δ