Η πόλη της Σητείας χτισμένη πάνω σε λόφο, θυμίζει έντονα το νησί της Σύρου. Είναι γεμάτη με νεόδμητα ή αναπαλαιωμένα, όμορφα φροντισμένα σπίτια και διαθέτει μια περιποιημένη και καλοφτιαγμένη παραλιακή. Ψηλά στον λόφο δεσπόζει το κάστρο της Σητείας, η περίφημη Καζάρμα που είναι επισκέψιμη τα πρωινά και διαθέτει πανοραμική θέα του κόλπου της Σητείας. Ολόκληρη η πόλη με τα κτήρια της διαπίστωσα πως γίνεται μαγευτική, όσο πέφτει η νύχτα και ανάβουν σιγά-σιγά τα φώτα της, ήδη από το πρώτο βράδυ που έμεινα εκεί. Περίμενα υπομονετικά μέχρι να πέσει το μπλε κατά τη δύση του ήλιου και όπως θα δείτε το αποτέλεσμα με αποζημίωσε και με το παραπάνω…

Πρόκειται για μια πόλη όλο ζωή που οι δραστηριότητες δε σταματούν ακόμα, και κάτω από τον φόβο του covid-19, μιας και παντού βλέπεις ντόπιους και τουρίστες να φορούν την απαραίτητη μάσκα προστασίας και να κάνουν τη βόλτα τους το βραδάκι στην παραλιακή. Έτσι, τα όμορφα ταβερνάκια και οι καφετέριες που βρίσκονται κατά μήκος της είναι πάντα γεμάτα τις ζεστές βραδιές του καλοκαιριού. Και δεν τους αδικώ, γιατί κι εγώ είχα την τύχη να απολαύσω το βραδινό μου σ’ ένα από αυτά και να βλέπω παράλληλα το υπέροχο λιμάνι και το ολόγιομο φεγγάρι να ξεπροβάλλει από το απέναντι βουνό…

Η επόμενη μέρα είναι μέρα εξερεύνησης. Προορισμός μου, οι μαγευτικές παραλίες του Ξερόκαμπου. Η περιοχή βρίσκεται μόλις 47χλμ νότια από την πόλη της Σητείας και η διαδρομή που διαλέξαμε προς Ζάκρο, μετά από συστάσεις των ντόπιων κατοίκων, για να φτάσουμε εκεί, ήταν όντως εξαιρετικά ενδιαφέρουσα, γιατί το τοπίο δε θυμίζει σε τίποτα τις καταπράσινες διαδρομές που κάνει κάποιος, όταν εξερευνά για παράδειγμα τους νομούς Χανίων και Ηρακλείου.

Ο τόπος έρημος, ξερός (ίσως σε αυτό οφείλει το όνομα η περιοχή) με χαμηλούς θάμνους, λίγες ελιές εδώ κι εκεί κι ένα πανέμορφο μωβ χώμα σε μερικά σημεία, έφερε σε πολλά σημεία της διαδρομής στο μυαλό μου τη γειτονική Σαντορίνη. Μια από τις αναπάντεχες εκπλήξεις…. η παρουσία ενός όμορφου μιτάτου ακριβώς πάνω στον δρόμο λίγο πριν τη Ζάκρο!

Ο Ξερόκαμπος διαθέτει φοβερές παραλίες παρά το άνυδρο τοπίο του, όπως η Αλατσολίμνη, το Λιμανάκι, η Καραβόπετρα, τα Βουρλιά, ο Γεροντόλακκος κ.α, σε σημείο να μην ξέρεις σε ποια να πρωτοκολυμπήσεις. Όμως, εγώ έψαξα για την παραλία του Άργυλου που είναι γνωστή για τις ευεργετικό, φυσικό σπα που μπορεί να κάνει κάποιος, λιώνοντας και απλώνοντας στο δέρμα του κομμάτια αργύλου που υπάρχουν άφθονα στην παραλία αυτή. Εκεί, διασκέδασα πολύ βλέποντας μεγάλους και μικρούς να παίζουν και να είναι καλυμμένοι με πηλό αργύλου και να γίνονται άλλοι άνθρωποι μόλις βουτούσαν στο νερό!

Μετά από μια δροσιστική μπύρα και φαγητό σ’ ένα από τα ταβερνάκια της παραλίας για να πάρω δυνάμεις, η διαδρομή της επιστροφής ξεκινά με μια μικρή στάση στην παραλία της Κάτω Ζάκρου και στον αρχαιολογικό χώρο, μέρη στα οποία καταλήγει το περίφημο φαράγγι των Νεκρών, το πέρασμα του οποίου αποτελεί εδώ και καιρό μελλοντικό στόχο. Η παραλία εκεί είναι εξίσου όμορφη και δεσπόζει η όμορφη θέα της θάλασσας και των βράχων, όσο κατεβαίνεις το λόφο προς αυτήν, ωστόσο δυστυχώς από την αρχαία πόλη της Ζάκρου δεν έχουν απομείνει πολλά πράγματα να δει κανείς…..

Επιστροφή στη Σητεία! Είναι απόγευμα πια και μετά από ένα δροσιστικό μπάνιο και την επιλογή των κατάλληλων ρούχων για τη συγκεκριμένη διαδρομή, είμαι έτοιμη για την επίσκεψη μου στη μονή Τοπλού. Εύχομαι να την προλάβω ανοιχτή, μιας και πληροφορήθηκα πως κλείνει στις 8.00 το βράδυ το καλοκαίρι για τους επισκέπτες, όμως διάλεξα αυτή την ώρα για να μην έχει πολύ κόσμο και να μπορέσω να απολαύσω την ηρεμία της μονής.

Η διαδρομή προς τη μονή είναι πανέμορφη. Βρίσκεται μόλις 11 χιλιόμετρα έξω από τη Σητεία και είναι μαγικό να τη βλέπεις να ξεπροβάλλει με το επιβλητικό καμπαναριό της, με πράσινους αμπελώνες γύρω της, καταμεσής ενός ολόξερου και αφιλόξενου τόπου, πραγματικά σαν όαση στην έρημο. Ευτυχώς, έγιναν όλα όπως ευχόμουν, η μονή δεν είχε πολλούς επισκέπτες παρά μόνο εμάς και μια οικογένεια τουριστών που κατέφθασε λίγο αργότερα.

Μπόρεσα λοιπόν, να περιεργαστώ και να φωτογραφήσω όπου επιτρεπόταν, το εκπληκτικό αυτό μοναστήρι που σου δίνει την εντύπωση απόρθητου μεσαιωνικού φρουρίου, όσο πέφτει το φως και το αγκαλιάζει. Η μονή Τοπλού έχει κι ένα πλούσιο μουσείο με λάβαρα, παλιούς ασυρμάτους, χάρτες και πολλά άλλα αντικείμενα που θυμίζουν  τη συμβολή της ανά τους αιώνες, στους εθνικοαπελευθερωτικούς αγώνες τους έθνους. Επιπλέον, διαθέτει και ένα από τα καλύτερα οινοποιεία της Κρήτης και όπως ήταν φυσικό θέλησα να το επισκεφτώ για να γευτώ ένα κρασί  που με έχει εντυπωσιάσει, το «Θραψαθήρι» τους, αλλά λόγω της κατάστασης το βρήκα κλειστό για τους επισκέπτες.

Η επόμενη μέρα με βρίσκει σε αναζήτηση μιας από τις πιο διάσημες παραλίες της Κρήτης και αναφέρομαι φυσικά στο Βάι! Μια τόσο πολυδιαφημισμένη παραλία που δεν περίμενα να μου κάνει καλή εντύπωση. Τα νερά παραμένουν πεντακάθαρα παρά τη μεγάλη επισκεψιμότητα και μπορείς να δεις ψάρια να κολυμπούν δίπλα σου! 

Ωστόσο, συστήνω να πάτε νωρίς και να προτιμήσετε το αριστερό άκρο της παραλίας και όχι το οργανωμένο, για να απολαύσετε την ομορφιά του μέρους σε όλο της το μεγαλείο. Εξάλλου, το πάρκινγκ είναι κοντά και μπορείτε να πάρετε μαζί σας τη δική σας ομπρέλα. Φυσικά, μην παραλείψετε να ανεβείτε ψηλά από τα σκαλιά, για να δείτε την πανοραμική θέα της παραλίας και να κάνετε μια βόλτα στο απίθανο φοινικόδασος που με θλίψη είδα ότι σιγά σιγά μαραζώνει κι έχει απόλυτη ανάγκη προστασίας.

Επόμενη στάση μου η παραλία του Κουρεμένου, διάσημη για τους λάτρεις των θαλάσσιων σπορ και όχι μόνο. Οι δυνατοί άνεμοι που πνέουν στην περιοχή, σε συνδυασμό  με τον ανοιχτό κόλπο την κάνουν ιδανικό μέρος για παραθερισμό των ανθρώπων που αγαπούν τη δράση και βλέπεις μάλιστα, πολλούς απ’ αυτούς, να έχουν έρθει μέχρι εκεί, με τα τροχόσπιτά τους. Ωραίες εικόνες, να βλέπεις ολόκληρες οικογένειες παραθεριστών εκεί, με μαμάδες να ταΐζουν τα παιδιά δίπλα σε σανίδες του σερφ. Και κάπως έτσι, προχωρώντας ανακαλύψαμε κι εμείς, μια πολύ ωραία ταβέρνα κρυμμένη σε χωματόδρομους της περιοχής που μας αποζημίωσε με το φαγητό και την υπέροχη θέμα στον κόλπο…

Το τελευταίο βράδυ στη Σητεία, κλείνει φυσικά, με βόλτα στα υπέροχα στενά της και με την υπέροχη μουσική από το συναυλιακό χώρο του άλσους Χλουβεράκη. Ο χρόνος μου εδώ τελείωσε, όμως, απομένουν πολλά ακόμη να δω…εις το επανιδείν Σητεία!

                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                      Α.Δ